Column

Dor hout

Èn, zèdde gùllie òk aellemòl zò blij às ik ùm ùn spûtje te krijge. Di’s dùn èrste keer in m’n lèève dà ’k ’t nie èrg vein ùm tot de ouwe knarre te beheure. Ut hè’t wèl god aellejezus laeng geduurd, màr nouw kunne we wèr ùn keer beginne mè knuffele. Sjonge sjonge wà hè ’k dà gemist. Zèlfs knuffele mè ons Mienne zè’k bekaent al afgeléérd. Màr ja daor spèkkert ze me in de kòmmende  tèd wèl bij, hoop ik.

Nouw is ’t màr te hóópe dà òk de miense die wà jonger zèn às wij òk gaauw zò’n spûtje krijge. Ut waes me trouwes wèl ùn gekloot vûrdà we mè z’n aelle zòwijt wááre. Aeltèd staon we in ons laend mè de neus veuraon èn wééte we ’t aeltèd bèèter. Wij zèn aeltèd dà volk die de miense in de èrme laende zònóódig mòtte vertelle hoe ze dì èn dà ’t beste kùnne doen. Màr às ’t  vûr ons eige is wééte we ’t iniens nie mèr.

Dizze keer wàs ’t wèr ùn gebèd zonder èèind. Èrst moes alles èn iedereen die ùn spûtje zò’n krijge in de kompjoeter vastgelèèd worre, dà gong toen wèr nie zo mèkkeluk às dà ze dochte. Dan moes t’er wèr ùn hoop gestèggeld worre wie t’r nouw ’t èrste meug, èrst de oudjes èn daen de verzùrging of nèt aendersùm. Aellemöl naor centráále plaotse of in de verzùrgingshuiwze, of misschien tog màr bij d’n dokter thuiws of in ùnnen sporthal? Ut leek wèl of ze in Den Haag pàs in dézèmber wieste dà t’r ùn vakcèèn uiwtgevonde wáár. Ze hà’n tog goddomme haost un jaor d’n tèd gehàd ùm dà vùr mekaor te krijge.

In die tussentèd vlóóge de dááge vûrbij èn nóóme de besmèttinge toe. Vaestenaovond gì dì jaor èrg genoeg nie dûr màr ja, laote we nouw màr hóópe dà miense mè kèinder èn òk de opgeschóóte jong dì jaor nog op vakàensie kunne. Dà hebbe ze wèl verdiend nao aenderhalf jaor coroona. Èn die ’t nog veul meer verdient hebbe zèn ael die broeders èn zùsterkes in de ziekenhuiwze en verzùrgingshuiwze. Ja aelle miense die op d’één of aendere manier vûr ons ael die tèd klaor hebbe gestaon.

Één ding is wèl zééker, wij ’t dorre hout, die ’t tot nouw toe ooverlèèft hebbe meuge às ùrste mè vakànsie. Eindelùk wèr geniete vaen ’n paor dááge vaore op de Rijn, of vaen ’n dagje mè de bus vaen de Betuwe Expres. Tùminste às die bedrijve nog nie naor de klóóte zèn. Wà nouw òk wèl fijn is dà vûr de miste huiwshouwes de vakànsie wà minder duur kost waent de miste hebbe vûr de kèmping of ’t hùske nog wèl unne vauwsjer vaen vûrrig jaor.

Ik denk trouwes wèl dà’k strakke un héél dubbel gevuul hèb às ’k ùn spûtje hè gehàd. Aon d’n ééne kaent kèii blij dà ’t lèève wèr gelèèfd kàn worre èn aon d’n aendere kaent tog ’t verdriéét vaen zòveul miense die fùmmielie verlóóre hebbe. Ik wens dûrrùm aelleman die ’t lèève wèr kunne gaon viere héél veul plùzier èn de minse die dierbááre, èn dà waes dûk gin dor hout, hebbe verlóóre héél veul stèrkte.

Màr denk t’r aon wà auw miense dûk zegge;
“Ùt is nog nooit zò donker gewìs of ’t wor wèr unne kéér licht.”

Houdoe wah en de groette vaen ons Mienne

Gradje vaen ’t Hemelrijk